Een greep uit verschenen artikelen door de jaren heen. |
|
Gerard viert een feestje met zijn fans!
Gerard van Maasakkers is 75, maar denkt nog lang niet aan stoppen. Gelukkig maar, zo bleek op zijn verjaardag gisteren in Nuenen. Zijn liedjes zijn nog altijd warm, ontroerend, geestig en zelfs hoogst actueel. Binnen vijf minuten is duidelijk: de troubadour heeft er zin in. En wat is nou een betere plek dan theater Het Klooster in zijn geboortedorp Nuenen om te beginnen met zijn jubileumvoorstelling In de gloria? Onder die naam toert hij een jaar lang langs zalen om te vieren dat hij de 75 jaar heeft aangetikt. Het is een overzicht van zijn carrière, zeg maar een beetje een 'best of'. Alle grote hits komen voorbij. Van Cis Verdonk en As ge nie tot Achter de schuur en As ik zing vur jou; het publiek lacht, zucht en zingt mee met de klassiek geworden Brabantse liedjes. In De Gloria is ook een uitvoering die het thema ouder worden behandelt. Soms serieus, maar meestal met een grap. "Merken jullie dat ook, dat mensen harder tegen je gaan praten? Langzamer ook? En dan zeggen: het beste moet nog komen? Tenminste, dat denk ik. Misschien dat ik het niet eens meer goed versta." Vooruit, de tegenwoordig in Gent wonende zanger beweegt inmiddels wat behoedzaam over het podium en klinkt hier en daar wat heser dan vroeger, maar toch: hij blijft zingen dat 'de lucht nog altijd vol dagen zit'. "Ik zal jullie één ding zeggen", merkt hij na anderhalf uur zingen op: "Ik hou er pas mee op, als ik stop!" En dan moet de toegift met As ge ooit, Hee gaode mee en We gaon op huis aan nog beginnen. Dat belooft wat, voor het komende jaar in de theaters. "Zegt het voort", vraagt Van Maasakkers zijn publiek aan het einde van het concert. Bij deze. Meer lezen, ED 27-03-2024 Recensie uit moorsmagazine.com
(november 2022) Efkes weer – Acht nieuwe liedjes van Gerard van Maasakkers, uit zijn theaterprogramma Zald’mhebbe, waarin hij oud en nieuw materiaal speelt. Voor deze acht nieuwe liedjes is hij speciaal de studio ingedoken, met een aantal Brabantse topmusici, als Bart de Win op piano, toetsen, accordeon, gitaar en achtergrondzang, Frank Cools op ukelele en gitaar (en ook zang), Harry Hendriks op gitaar, basgitaarpiano, toetsen en zang, Reyer Zwart op gitaar, contrabas en zang en Arthur Lijten op slagwerk en zang. En dat was een buitengewoon goed idee, want de liedjes zijn prachtig, maar ze komen hier, met de liefdevolle begeleiding van deze topband, wel heel erg goed tot hun recht. En die liedjes, ach jongens, wat zijn ze weer mooi – van het titelliedje, Efkes weer, over het moment dat je je moeder ineens op straat ziet lopen en je je na drie tellen realiseert dat ze al jaren dood is, tot het aangrijpende Koffie zetten, over de man die altijd de koffie zette en daar een heel ritueel voor had, maar die langzaam in de dementie wegzakt. En dan is er ook nog het heerlijke Moete gij nie werken, dat behoorlijk autobiografisch en tegelijk heerlijk universeel is. En dat zijn dan nog maar de drie die ik er uitgepikt heb, maar geloof me, dit album bevat acht pure juweeltjes, liedjes uit het echte leven, prachtig gezongen door de onverwoestbare Gerard van Maasakkers en zijn warme band. Een plaatje om voor altijd te koesteren. „Hij voelt dat hij ouder wordt”, mijmert Paula van der Kruis, weduwe van de man die de hoezen ontwierp van de eerste albums van de zanger. „Maar hij is en blijft een perfectionist, zoals hij in dat lied over dementie praten en zingen afwisselde. Hij is een goede acteur in de verhalen die hij vertelt. Maar je ziet ook de echte Gerard.” Meer lezen uit Eindhovens Dagblad, mei 2022
„Nuenen is mijn oergrond hè. Dat uit zich erin dat liedjes zich heel dikwijls – niet al te letterlijk, want daar houd ik niet zo van – toch afspelen tegen de achtergrond van de plaats waar ik ben opgegroeid. Waar ik ook optreed, als ik in Nuenen ben, dan is da’ waar ik vandaan kom. Meer lezen NGN200
|
Al wandelend bedenkt Gerard van Maasakkers de melodieën en teksten van zijn liedjes. Gewoon tijdens tochtjes in de buurt, op vakantie in Griekenland of in Zeeland, waar hij een huisje huurde. ,,Ik mag niet worden afgeleid. Als ik binnen zit, gebeurt er niks. Ik moet echt naar buiten."
Meer lezen , 10 oktober 2019 ”Hij is en blijft een perfectionist, zoals hij in dat lied over dementie praten en zingen afwisselde. Hij is een goede acteur in de verhalen die hij vertelt. Maar je ziet ook de echte Gerard.”
Noem me nog ’ne keer Marie,
noem me nog ’ne keer Marie Gerard van Maasakkers en De Vaste Mannen, Volkskrant 21-09-2022 Voordat de Brabantse koning van de weemoed Gerard van Maasakkers zijn moeder bezong in Liedje van Altijd, een nummer dat beneden de grote rivieren uitgroeide tot een begrafenisklassieker, had hij haar als eens eerder geportretteerd. Intimiteit en persoonlijke observaties, Gerard van Maasakkers is er nooit voor weggelopen. In Marie slaat hij zijn moeder gade als zij de klerenkast van haar overleden man opruimt, zijn vader. ‘Stapels bloezen op ’t bed, wit bij wit, netjes opgetast, ze weet nog nie wa da ze ermee wil’. Het is de stilte na de begrafenis. Het bezoek wordt al minder, de telefoon blijft langer stil. ‘Mer klagen of zoiets; da nie.’ Noem me nog een keer Marie, hoopt ze stilletjes. Van Maasakkers (1949) komt uit Nuenen, het dorp van Vincent van Gogh. Al in het begin van zijn carrière in de muziek ontdekte hij dat hij zich het beste kon uitdrukken in zijn eigen taal. Nederlands klonk te hoogdravend, vond hij, Brabants riep een andere, zachtere sfeer op. In een podcast van Brabants Erfgoed zei hij in 2019 dat zijn nummers niet alleen Brabanders aanspreken, ‘gelukkig niet’. En nee, hij is niet de vertolker van het Brabant van vervlogen tijden, ook al lijkt het er soms op. ‘Mensen dichten mij een groter Brabanderschap toe dan ik dat zelf zou doen.’ De fanfare, de kruidenier in het dorp, de worsteling met het geloof, de cafébaas, zijn homoseksualiteit (in Benny, ook een namenliedje), zijn ouders en de buren, Van Maasakkers zoekt het in zijn liedjes dicht bij huis, met gevoel, maar zonder dweepzucht. Nuenen is in zijn werk nooit ver weg, ook niet na verhuizingen naar eerst Budel en later België (Gent). Zijn vader had een hoveniersbedrijf en hij, het oudste kind van de zes, ging dezelfde richting op, met een studie landschapskunde. Al snel nam hij een afslag naar de muziek. Over zijn ouders zingt hij onder meer in Liedje van Altijd, D’n Boom en, op het album Achterland, in Marie. Dat zou hem in het begin van zijn loopbaan niet zijn gelukt. ‘Als het lijkt alsof ik een onbezorgde jeugd had, komt dat meer doordat later alles goed is gekomen’, zei hij in 2013 in NRC Handelsblad. Met een strenge vader en een moeder die haar hartelijkheid niet kon tonen, was de sfeer kil in het katholieke gezin. Een tragedie bleef onverwerkt. Zijn zusje Marijke was nog net geen 3 toen ze op de avond voor Kerstmis onder een vrachtwagen kwam. Zijn vader was er getuige van. Nooit werd in het gezin over haar dood gesproken. In As ge nie fantaseert Van Maasakkers erover hoe zijn zusje zou zijn geweest als 50-jarige. Hij kon het pas schrijven toen zijn vader gestorven was. Zijn moeder, de peinzende vrouw in Marie, overleed in 2010. Marietje van Maasakkers werd 93. Omroep Brabant meldde dat ze in Nuenen in het bijzijn van haar naasten rustig was ingeslapen. |
Gegarandeerd dat je in minimaal negen van de tien recensies van shows of albums van Gerard van Maasakkers (64) het woord 'ontroering' tegenkomt. De zanger en songschrijver uit het Brabantse Budel strooit allerminst met sentimenten. Het zijn juist de details in zijn liedjes die dat gevoel oproepen. ,,Dat is natuurlijk niet iets wat ik bewust doe. Het is geen 'handelsmerk' dat ik bescherm, of zo. Geen formule. Het zijn details die mij in alle oprechtheid te binnen schieten.''
Meer lezen 19 februari 2014 Terwijl in de ontkerkelijkte samenleving de behoefte aan 'zingeving' groeit en televisie en sociale media vooral sentimenten in grote vette klodders bieden, kiezen steeds meer mensen voor een meer subtiele invulling. Het kan een verklaring zijn voor de nog altijd groeiende populariteit van Gerard van Maasakkers, wiens liedjes ruimte laten voor verbeelding en interpretatie.Tijdens het laatste van drie concerten in cultureel centrum 't Klooster in zijn woonplaats heeft Gerard van Maasakkers zaterdagavond de zilveren erepenning van de gemeente Nuenen gekregen. De geboren en getogen Nuenenaar ontving de gemeentelijke onderscheiding uit handen van burgemeester Ligtvoet.
Meer lezen uit Eindhovens Dagblad, 13 april 2004 In Achterland zingt Van Maasakkers liedjes en vertelt hij anekdotes over Brabant, zijn achterland: het land waar hij leerde ‘lopen, vallen en opstaon’. Het is alsof je met de zanger door albums met familiekiekjes bladert.
Meer lezen uit De Volkskrant, 24 oktober 2004 Ik geef 'n fist vur alleman die komme wil, zingt Gerard van Maasakkers. En ze waren er allemaal. Van heinde en ver. Fans van lang geleden. Nog van vóór de release van de eerste elpee Komt er mer in 25 jaar geleden, de reden voor dit jubileumconcert in een afgeladen grote zaal van 't Muziekcentrum in Eindhoven.
Meer lezen uit Eindhovens Dagblad, 29 september 2004 “Brabantse chansonnier die het kleine groot kan maken.”
“Raakt nog immer het hart.” “Een waardevolle toevoeging aan het oeuvre van Gerard van Maasakkers.” “Hopelijk niet zijn laatste CD.” NewFolkSounds, december 2022 |